Zware lasten

Ik merk dat ik bang ben dat ik straks met dubbele lasten zit, aangezien mijn huis nog steeds niet verkocht is. Gelukkig kreeg ik vanmorgen te horen dat er volgende week iemand komt kijken, dat scheelt weer een beetje, geeft weer hoop en goede moed.

Tegelijk merk ik dat ik nog steeds niet helemaal ben bijgekomen van kamp, hoe rustig aan ik ook heb gedaan. En eigenlijk is het niet eens heel rustig, want er is zoveel te doen. De deadline van de TITUS (parochieblad) is deze week, dus daar heb ik een hoop werk aan. Er gaat wat tijd naar het voorbereiden van de kerkproeverij half september.

En nu, nu zit ik in Hilversum, want daar heb ik de laatste vergadering van de Taizé-werkgroep waar ik nog steeds deel van uitmaakte. Dat is vanaf nu dus niet meer zo. Ik had echt gedacht het erbij te kunnen blijven doen. Maar het reizen is te zwaar en ik voel de verbondenheid niet meer zo goed. Als je iets aan het opbouwen bent is het reizen blijkbaar veel minder belastend dan als je er gevoelsmatig een punt achter hebt gezet. Hoe leuk ik de Taizégroep in Hilversum ook vind.

Ik wil weer dingen opbouwen, thuis in de kerk, een relatie, dat soort dingen en niet blijven hangen. Dan worden die lasten namelijk te zwaar en daar heeft niemand wat aan.