Wel of geen kinderen…

Vanmiddag en vanavond mocht ik oppassen. Twee heerlijke meiden, één 4 en één een half jaar. Toch wel spannend, verantwoordelijk zijn voor 2 van die kleine mensjes en niet alleen als ze slapen.

Gelijk werd ik op de proef gesteld, mag een buurmeisje bij me spelen. Aangezien ik 2 meer dan genoeg vond dat maar niet toegestaan, daar mag wel, hier niet. Later werd gevraagd of ze wel mocht blijven eten. Nee, ook dat mocht niet. Stomme tante Mireille… Maar dat viel gelukkig mee.

Op een gegeven moment zaten we gedrieën op de bank, wat een genot. Die momenten geniet ik volop, maar tegelijk besef ik ook dat ik zelf niet per se een kinderwens heb. Wat een impact. Nu snap ik dat je er als ouder in groeit, maar nog zal het met kinderen nooit meer onbezorgd, impulsief doen waar je zin in hebt zijn. Je staat op de laatste plaats. Tenminste zo zie ik dat. En als alleenstaande is het voor mij per definitie een no-go. Dan kun je nooit de boel even overdragen, even gillend gek worden, in radeloosheid gesteund worden door je partner. Nee, alleen zeker niet, mocht mijn toekomstige partner wel een kinderwens hebben dan valt er zeker over te praten, want als team durf ik het wel aan. Beide kinderen zijn vandaag ook ongeschonden weer overgedragen en ik heb gemerkt dat ik ook best consequent ben. Dus wie weet…