Ik schrijf de titel en glunder helemaal, wat een prachtige titel, maar daar komen jullie later achter.
Het leven van een postbode komt vandaag weer eens aan bod. Want er zijn weer spannende avonturen te vertellen. Ik stond vanmorgen voor de Klaverflat brieven in de juiste bussen te stoppen toen er ineens iets geks gebeurde. Ze zeggen wel eens dat je de grond onder je vandaan voelt zakken. Nou met die uitdrukking kon ik nooit zoveel. Maar wanneer je basisvertrouwen aangetast wordt terwijl je gewoon je werk aan het doen bent…
Er zijn een aantal dingen in het leven die je goede fundamenten geven. Zaken waar je op kunt vertrouwen, waar je van op aan kunt. Dat water nat is, gras groen, de Jumbo elke dag open is voor de noodzakelijke boodschappen, je altijd 112 kunt bellen in geval van nood en dat de stoep veilig is om op te lopen.
En dan sta je dus post in brievenbussen te duwen en valt letterlijk en figuurlijk de grond onder je voeten vandaan…
Op die twee tegels stond mijn voet en even later stond hij een halve meter lager! Ik schrok zo. Je ziet wel eens op televisie dat bruggen breken of er ineens een sinkhole in de weg ontstaat, maar dat was voor mij altijd erg onwerkelijk. Nu weet ik wel hoe het voelt als de grond onder je voeten wegzakt. Het is doodeng. Tja en wat doe je dan, want dit is natuurlijk levensgevaarlijk. Het is vlak voor de ingang van een flat. Ik heb de woningbouwvereniging maar gebeld en die reageerden heel positief. Ze zouden direct iemand sturen. Samen met een bewoonster heb ik er maar een doos overheen gezet om het ietwat af te zetten, meer kon ik niet doen.
Na mijn postronde ben ik nog maar eens gaan kijken hoe het er nu voor stond.
Nou, dat is een best gat, dat had heel anders af kunnen lopen. Ik hoop dat mijn basisvertrouwen niet een te grote deuk heeft opgelopen. En ik hoop dat ik vertrouwen in de weg kan blijven houden en dat het vertrouwen niet weg is.