Vanmorgen begon bijzonder, de post was laat en ik was vroeg waardoor ik een half uur heb staan blauwbekken. Toch was ik ineens vrolijk toen de chauffeur de post kwam brengen en behulpzaam. Normaal sjouwen zij de post, nu deed ik het voor hem.
Aan het eind van de route zo’n zelfde vlaag van behulpzaamheid. Bij het autobedrijf stop ik de post altijd gewoon in de brievenbus, nu heb ik het naar binnen gebracht en persoonlijk afgegeven. Misschien had ik wel even behoefte aan contact en zorgde ik daarvoor op deze manier, geen idee. Maar het zorgde voor meer vrolijkheid en dat was heel welkom na een paar lastige dagen.
Daarna even bij mijn ouders geholpen de tv en pc weer aan te sluiten (ze hebben een nieuwe vloer en alles is er dus uit geweest). De dankbaarheid van beide was heel fijn te horen.
Daarna volgde de klapper. Ik kreeg een berichtje en dat was zo nodig. De pijn die me de afgelopen weken is aangedaan werd daardoor iets verzacht. Eindelijk voelde ik waardering voor 5 jaar hard werken. Eindelijk werd het verdriet dat de laatste weken overheerste wat minder. De plannen die ik had liggen konden aan de kant, want ik werd toch gezien en gewaardeerd. Dat er mensen zijn die alleen hun kant willen zien en niet open staan voor een gesprek is pijnlijk, vervelend en heel jammer, maar ik hoop dat dit kleine berichtje mij eindelijk uit de cirkel heeft gehaald die me de laatste weken in de greep hield.
Daarna volgde nog een afspraak, bij de haptotherapeute, die heel lastig was, maar waar ik voldaan op terug kijk. Ik heb dingen weten te verwoorden die ik nog nooit heb kunnen delen. Ik heb een aantal dingen weten op te helderen, ik heb met haar overlegd over belangrijke dingen, ik heb opengestaan voor een compleet andere kijk en niet eigenwijs vastgehouden, maar een compromis gesloten. En als laatste heb ik mijn hoofd even buitenspel gezet en mijn lichaam aan laten geven wat het nodig had. Iets wat voor mij een hele zware opgave is.
Wat me vandaag vanuit alles het meest bijblijft: Ik mag er zijn, met alles, verdriet, gekkigheid, pijn, totaal uit haar bol gaand of ineengedoken klein voelend. Dat alles maakt wie ik ben. Dat maakt dat ik in Nijland vandaag een knuffel kreeg van een meisje van 6, gewoon omdat ik die leuke postbode ben. Dat maakt dat mijn beste vriendin me een berichtje stuurt om met me naar de kerstmarkt te gaan, omdat ze me leuk gezelschap vindt. Dat maakt dat van de week mijn ’tantezegger’ uit alle macht naar me zwaaide toen ze me in de taxi voorbij zag komen rijden. En dat maakte dat buren mij vorige week uitnodigden om oudjaar mee uit te zitten. Veel mensen worden blij van mij, dat is bijzonder! De komende weken, die voor mij vaak lastig zijn, omdat ik nu eenmaal alleen ben, ga ik die gedachte proberen vast te houden. Met die gedachte ga ik het verdriet aan dat ik nog steeds voel nadat er nare dingen zijn gezegd en gedaan, met die gedachte ga ik het verdriet van het alleen zijn in december verzachten. Maar ik ben ook goed met dat verdriet, de pijn en de somberheid. Maar gelukkig overheerst de gekkigheid en blijheid. Zoals gisteren werd gezegd: Mireille depressief? Dat kan niet! En nee, als alles van mij er van mij mag zijn, dan zal dat vast nooit meer gebeuren. En mocht het wel zo zijn, dan zorgen de lieve mensen om me heen er vast samen met mij voor dat alle kanten weer zichtbaar worden en er mogen en kunnen zijn.
