De vespers van gisteravond gaf me een heel vertrouwd gevoel. Wat is het toch ongelofelijk fijn om samen met anderen te zingen en te bidden in een vast stramien. Ik ga hier de komende weken erg van genieten op dinsdagavond, toch nog een beetje mijn kloostergevoel.
Wat me deze week ook bezighield zijn narcissen. Ik zie veel verschillende soorten langskomen in de taxi en op mijn postfiets. Maar 1 soort geeft me een speciaal gevoel, nostalgie. Die grote gele narcissen met een oranje trompet. 
Die hadden we vroeger in de tuin, maar je ziet ze steeds minder. In sommige tuinen staan nog mooie bossen met deze narcissen, maar je ziet vooral die kleine helemaal gele.
Rotondes en parken vol van deze en de wat grotere versie. Ik moet eerlijk zeggen, ik vind ze ook mooier. Maar schoonheid zegt blijkbaar niet alles, want die andere geven me zo’n fijn gevoel. En hoezeer ik ook geniet van die velden vol met gele, die met een oranje hart zijn voor mij vertrouwd.