Dit is de lastigste blog die ik tot nu toe heb geschreven. Ik probeer mijn blogs namelijk zo te schrijven dat het over mij gaat, wat ik doe, denk en voel. Natuurlijk gaat dat vaak in interactie met anderen, maar die noem ik niet bij naam en probeer ik zoveel mogelijk te ‘beschermen’. Alleen als je erbij was, ervan weet of heel dichtbij me staat zou je kunnen weten met wie ik te maken heb gehad.
Nou gaat dat deze keer heel moeizaam. Ik ben teleurgesteld, ervaar veel boosheid en verdriet en heb moeite dat bij mij te houden. De emoties zijn van mij, zeker, maar er is iemand die ze bij me heeft opgeroepen. Ik kan dus ook niet schrijven wat diegene gedaan heeft of waar het mee te maken heeft, dan ‘out’ ik de persoon en dat wil ik niet.
Maar ik voel dus veel, boosheid, verdriet, teleurstelling. Het raakt me diep en ik krijg geen kans daar iets mee te doen. Iemand heeft een besluit genomen, beïnvloed daar meerdere mensen mee, houdt daar geen rekening mee, denkt voor mijn gevoel alleen aan zichzelf en laat zichzelf niet helpen. Dit klinkt natuurlijk allemaal heel vaag, maar dat is dan niet anders. Dat is het effect van mijn zorg voor anderen en mijn respect voor anderen. Ik wil niemand belasten met mijn blog.
Hoe verder? Geen idee, eerst maar eens met de andere mensen spreken die hier ook door beïnvloed worden, kijken hoe zij erin staan. Maar één ding is me heel duidelijk, ik hield vroeger ook alles voor mijzelf en liet niemand me helpen, maar dat is geweest. Ik ben sterk geworden door te delen, het niet alleen te doen en mijn eigen gedachten onder controle te krijgen. Ik hoop oprecht dat deze persoon dat ook nog gaat leren, maar hoop is wat anders dan geloof.
En dan is het echt fijn te merken dat ik zo ver ben. Ik heb vandaag heerlijk gewerkt. Genoten van het gezicht van een kind toen ik haar een kaartje gaf tijdens mijn postronde. De ouders vonden dat zo geweldig. Heb gelijk ook maar weer nieuwe kaarten gekocht om uit te delen aan kinderen die me begroeten. Ze waren bijna op. Ik heb genoten van de sneeuw en een meisje geholpen en getroost toen ze onderuit ging door diezelfde sneeuw. Ik ben sterk, ik kan boos zijn en verder blijven genieten van mijn leven. Ik ben zo blij dat ik dit kan!
Knap kl.te dat iemand je pijn doet of boos en verdrietig maakt. Soms helpt het mij om een aantal vragen te stellen aan mezelf. Het helpt niet altijd maar soms helpt het me wel.
De eerste vraag is “Is dit van mij of van de ander?” Moet of kan ik er iets mee. Vaak zijn we bezig met dingen die niet van ons zijn. Dat klinkt heel gemakkelijk om dan te zeggen laat het maar los, maar dat vergt zeker oefening.
Een andere vraag is “Heb ik er invloed op?” Als ik er geen invloed op kan uitoefenen zeg ik dat hardop tegen mezelf. Hoe graag ik het ook wil, maar hier heb ik geen invloed op. Laat het dus maar los. Het is niet van mij.
En geniet van alle mooie lichtpuntjes die er iedere dag weer zijn! Die moet je zeker niet laten verduisteren door zaken waar je geen invloed op kunt hebben.
Weet niet of het je helpt maar wilde het toch met je delen.
groetjes Ton
Mooie vragen Ton. Deze vragen heb ik ook geleerd en daarom blijf ik zo goed staan merk ik. Het probleem is van de ander, ik heb er zeker last van, maar kan er zelf niets aan veranderen. Hooguit als de ander zich laat helpen en die vraag moet diegene zelf gaan stellen. Ik kan geen hulp opdringen. Dus laat ik het zoveel mogelijk los, maar mag ik wel voelen wat het met me doet.
Inderdaad en gevoel is soms knap pijnlijk. Sterkte daarbij. Ik wens je desalnietteplus een heerlijke middag/avond met de sneeuw en het uitzicht wat je thuis hebt! 😉