Spijt

Het spijt me, ik krijg een heel saai leven. Weer een volle dag gehad van 7.45 tot 17.00 uur. Ik geniet er wel van, met volle teugen zelfs, maar dat betekent dat er weinig spannends, boeiends of geks te vertellen is.

Wat ik wel kan vertellen is dat ik stond te wachten op de kinderen in Sneek toen een bekende van me gedag kwam zeggen. Een jochie dat daar op school zit, ik kreeg zelfs een knuffel van hem. Zijn begeleiders waren verbaasd van zijn enthousiasme en dat was zo leuk. Ik geniet echt van hem.

Ik dacht altijd dat ik het niet in me had, omgaan met kinderen/volwassenen met een beperking. Maar ik zie steeds vaker dat ik dat wel kan. Misschien voel ik me er niet goed genoeg bij voor een fulltime baan, maar als ik zo zie hoe ik het doe in de taxi. Puur op mijn gevoel varen (en natuurlijk ook op de kennis die ik in mijn studies heb opgedaan), omdat verbaal communiceren niet mogelijk is. En de jongen waar het meeste gedoe mee is in de taxi heb ik goed rustig weten te houden zonder al te veel te doen. Af en toe een strenge blik, af en toe even een glimlach, soms even zijn arm vastpakken. En we hebben alle zeven kinderen weer zonder problemen en kleerscheuren thuis gebracht.

Ik voel me op mijn plek en dat al na 3 dagen. Hoezo spijt, totaal niet. Drie saaie dagen, maar mij kennende zorg ik zelf wel dat mijn leven enerverend blijft. Eerst maar uitkijken naar de vakantie, met de TGV naar Italië, dat vind ik dan wel weer spannend. Leuk!, maar ook spannend. Daar komen vast hele leuke verhalen uit voort. Nog een weekje geduld.