Soms lijkt alles samen te vallen al heeft het niets met elkaar van doen. Het begon in juli toen ik polsstokspringles ging geven op kamp (remember this?)https://mireille.frl/wp-content/uploads/2019/11/img_3289.trim_.mov
Die polsstok is in Arnhem achtergebleven met de belofte deze eens weer op te halen (hoe was me nog een raadsel, 3,5 meter is lang).
Een ander verhaal wat ik eerder schreef was over Dikkie (https://mireille.frl/gered/) die ik uit de sloot redde.
Gisteren vielen beide verhalen samen. Ik ging de polsstok ophalen. Ik heb de taxibus gehuurd, ben daarmee naar Arnhem gereden en heb daarmee de polsstok weer opgehaald en thuisgebracht. 
Hij hangt nu prachtig op zolder in haken die vast ergens voor bedoeld zijn, waar ik geen idee van heb, maar die nu perfect dienst doen als polsstokophanghaken.
Echter voordat ik in de taxi kon stappen werd mijn aandacht getrokken door een geluid. Het was iets in het water dat mijn aandacht trok. En ja hoor, weer een kat op het punt van verzuipen. (Een paar weken geleden is er een kat verzopen, helaas was ik er toen niet.) Deze kat had echter meer geluk, ik heb mijn reddende capaciteiten weer ingezet en net als Dikkie heeft ook deze het mogen overleven (in ieder geval heb ik hem levend bij de eigenaren gebracht, compleet doorweekt en onder het eendenkroos). De mensen waren (net als de eigenaar van Dikkie) heel blij met me, dat snap ik, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand niets had gedaan in mijn plaats.
Toen ik zonet naar het werk ging hoorde ik van de dochter van de baasjes van de geredde kat, dat het goed gaat. Ze zijn er nog mee naar de dierenarts geweest, maar hij wil alweer naar buiten (maar mag dat nog niet van zijn baasjes). Nu ik net terug ben van het werk zie ik hun bedankje op de mat liggen. Heel lief, had niet gehoeven, maar ik ga ervan genieten.
En nu we het toch over bedankjes hebben (want eigenlijk is een compliment ook een bedankje, iemand waardeert iets en bedankt daarvoor met een compliment), die kreeg ik vandaag nog 2x. De eerste was vanwege mijn kleding, iemand vond mijn broek zo leuk…
…het is (zoals je kunt zien) een heel pak. Ik ben er trouwens ook erg blij mee. De tweede vond ik iets lastiger. Ik liep door de hal die net gedweild werd en zei tegen de mannen die dweilden dat het zo lekker rook. En toen ik ze voorbij liep zei 1 van de mannen: ‘jij ook!’ Hij vond dat ik lekkere parfum op had. Fijn dat hij ervan genoot, maar blijkbaar vind ik zo’n compliment van een man toch wel lastig. Al met al weer twee bijzondere dagen!