Jeetje wat kunnen ogen je voor de gek houden. Tijdens het verf krabben van de balken dacht ik dat deze kamer wel mee viel qua witheid. Of ik bedoel eigenlijk niet-witheid. We hadden het erover dat één laag wel genoeg zou kunnen zijn. Maar elke keer bedacht ik me ook dat ik dat in de hal ook dacht en dat het verschil toch groter was dan ik dacht. Bij de eerste strook moest ik dan ook weer erg lachen om mijn verkeerde inschattingsvermogen…
Dus hadden we weer veel eer van ons werk, want na hard werken van mijn vader en mijzelf is de hele kamer nu echt wit, althans, het moet nog een keer, maar het lijkt al zo verschrikkelijk anders.
Morgen gaat de tweede laag erop. We hebben het niet gered om ook nog de ruimte boven de trap (de foto’s die ik eergisteren plaatste) te doen. We waren allebei te moe, niet erg, we gaan gewoon gestaag door en doen wat we kunnen.
Ondertussen heeft mijn moeder de plafondlatten voor de derde keer geschilderd en die zijn nu dus af. Als wij morgen klaar zijn kunnen die dus in de week erna tegen het plafond aan als afwerking. En ze heeft de deuren van de bovenverdieping een eerste keer gelakt. Al met al is er dus veel gedaan vandaag en hebben we om onszelf gedacht en besloten te stoppen toen we moe waren.