En dan is er zo’n dag dat er vanalles gebeurd. Vanmorgen tijdens het wachten op de post in Bolsward kon de chauffeur niet zo goed rijden. Hij raakte licht een lantaarnpaal en daarna ging hij ineens allemaal lege containers uitladen, omdat hij die blijkbaar voor de volle containers had gezet. De meeste chauffeurs doen dat handiger en dus sprak ik dat uit. Maar een collega schaamde zich nogal voor mij. Voor het eerst dat ik merk dat iemand zich voor mij schaamt. Ik heb dat gevoel ook wel eens, wie schaamt zich nou bijvoorbeeld nooit voor zijn ouders (sorry mam en pap), maar ik was me nooit bewust ervan dat een ander dat bij mij had.
Misschien wel een hele goede levensles voor mij, want ik kon me er echt niet druk om maken. Ík deed het, ík sprak zo, en daar had mijn collega verder niets mee te maken, dus waarom zou ze er zich dan druk om maken?! Dus dat hoef ik ook niet te doen, want ik kijk een ander ook niet aan op het gedrag van nog weer een ander. Natuurlijk heel makkelijk gezegd, maar wel iets om aan te werken en te bedenken mocht het weer gebeuren.
Verder is de werkdag nu voorbij. Het was chaos bij de post (althans bij mijn deel) en daar werd ik goed chagrijnig van. Misschien dat mijn vermoeidheid er ook wel een rol in speelde, want ik kon mijn gevoelens even niet de baas. Nu is alles klaar en voel ik me nog steeds intens moe. Maar het is ook mijn sportdag en die combinatie voelt lastig. In mijn hoofd denk ik steeds dat als ik eenmaal bezig ben het wel goed is en dat ik er ook van kan opknappen, maar ik voel ook die vermoeidheid en wil daar ook wel graag aan toegeven en thuisblijven. Dilemma! Misschien moet ik in deze maar beseffen dat ik het niet fout kan doen. Wat ik ook kies, ik doe het omdat ik denk dat het goed voor me is en dan kun je eigenlijk niet fout gaan.