Vandaag heb ik denk ik mijn mooiste spontane moment ooit beleefd. Het raakte me zo diep, het maakte me zo gelukkig.
Ik was in gesprek met een kennis, ze vroeg hoe het ging en vroeg ook specifiek naar hoe mijn kloosterzoektocht loopt. Ik vertelde dat die zoektocht klaar is, dat ik er te eigengereid voor ben en dat ik nu heel gelukkig ben in mijn nieuwe woning. Dat het lekker groot is en er alleen nog iemand bij in moet, een relatie. Haar vraag was of dat een vrouw of man moest zijn voor mij. In die volgorde!!! Er is me wel eens gevraagd of ik een man of misschien toch een vrouw wilde, maar nooit op deze manier. Dat een vrouw minstens net zo logisch is als een man. Het raakte me en maakte me zo gelukkig. Dat het helemaal oké is dat ik op vrouwen val en zelfs zo normaal dat het gevraagd kan worden voordat de heterovraag komt. Prachtig!
Mijn reactie was ook mooi, ik heb de vrouw gelijk omhelsd en bedankt. Ze had niet in de gaten hoe mooi haar vraag was. Ook toen ik het uitlegde vond ze haar vraag heel gewoon. Haar dochter heeft een vrouw en ze vind het allemaal prima. En dat is goed, maar toch is haar vraag bijzonder, want ik heb hem nog nooit op deze manier gehoord.