Onmacht

Wat kun je een onmacht voelen als iets niet lukt. Vooral als het om het welzijn van een kind gaat. Eén van de cliënten in de taxi kreeg ik maar niet rustig, hij sloeg zowat door de ramen heen. Afleiden lukte niet, zijn playmobil gooide hij door de bus, het enige wat ik kon was zijn hand vastpakken. Soms liet hij dat even toe, soms pikte hij dat niet en probeerde hij met zijn andere hand mij te krabben. En wat duurt een uur dan lang. Het voelt ook zo zielig dat hij zo lang in die bus moet zitten en dat hij zich niet kan uiten. Ja, door om zich heen te slaan, maar ja, dat helpt hem natuurlijk ook niet.

Het leverde mij dus vooral een onmachtig gevoel op, je wilt zo graag helpen, maar hebt niets meer in je arsenaal. Gelukkig ben ik wel een doorzetter en blijf ik volhouden en proberen, maar het voelt erg lastig.

Gedurende mijn eerste postronde bleef het nare gevoel hangen, maar gelukkig ging het over toen ik mijn collega’s op het depot in Bolsward weer trof. Vooral de natuurboekjes zorgden voor veel lol bij mij.

Daarna werd de dag gelukkig ook een stuk beter en de tweede taxirit was nog steeds hard werken voor mij, maar voelde gelukkig een stuk minder zwaar.

Ik ben dankbaar voor collega’s. Wat is het fijn dat je dan samen kunt delen en weer lol kunt hebben, met de postcollega’s en de taxicollega!