Nog meer woede

Afgelopen week heb ik al geschreven over de woede die ik omzette naar schoonmaken. Vandaag liep het anders. Ik had al niet zo’n lekkere dag, dus besloot ik om half 5 dat het verstandig zou zijn te gaan kajakken. Even hoofd proberen leeg te krijgen. En het lukte, na ongeveer 3 km merkte ik echt dat er weer ruimte kwam en mijn glimlach ook weer enigszins tevoorschijn kwam. Goede keuze dus.

Helaas na nog 3 km ging de brug open voor een tegemoetkomende boot. Dus moest ik even aan de kant, want hij kreeg groen. Maar bij die brug zijn ook altijd kinderen aan het zwemmen en springen, net als nu. Daar moest ik dus tussenin gaan liggen en dat ging uiteraard mis. Want dat stel pubers wat met een volwassene aan het stoeien was besloot om zich op mij te richten en me behoorlijk nat te spatten. Ik heb daar uiteraard wat van gezegd, maar dat hielp niets. En toen gebeurde er iets in mij wat ik niet had voorzien en waar ik erg van schrok (net als de puberjongen). Ik haalde uit met mijn peddel. Ik ben heel blij dat het mis was en dat het daarna stopte, maar nu na afloop blijft de schrik. Blijkbaar raakte hij iets in mij wat slechte dingen naar boven haalde. En natuurlijk was het zware gevoel van de hele dag nog maar net weg, dus dat had hij zo weer boven. Maar het is geen excuus, ik had dit liever niet gedaan. Ik hoop het een volgende keer anders op te lossen, ook al heb ik drie keer aangegeven dat ik wilde dat ze stopten. Hopelijk vind ik nu dat gevoel weer terug dat ik maar 3 km lang gevoeld heb, dat zou fijn zijn.