Niet meer thuis

Iets wat me nog nooit gebeurd is gebeurde vanavond. Ik heb al vaker over mijn worsteling met de kerk geschreven, vanavond stond ik echter ingepland als misdienaar. Plichtsgetrouw als ik ben, ben ik natuurlijk gewoon gegaan. Ik heb niets tegen de mensen van de kerk of onze gemeenschap, maar worstel met het gedachtegoed vanuit Rome.

Toch was vanavond raar, normaal gesproken voel ik me heel erg thuis in onze kerk, maar het was onwennig. Ik ben vaker lang niet in onze kerk geweest (neem de tijd in het klooster), maar als ik dan in Bolsward naar de kerk ging voelde dat als thuiskomen. Ik werd tijdens de consecratie vanavond zelfs heel emotioneel, omdat het zo niet klopte.

Ik wil echt heel graag in God geloven en in goed doen naar elkaar en de schepping, maar niet op de fundatie vanuit Rome. Ik kán het niet. Ik kan mijzelf niet langer verloochenen, ik ben door God gemaakt en alles wat Hij maakt is goed. Dus ook mijn geaardheid. En tegelijk twijfel ik of Hij er wel echt is, want waarom voel ik het niet, waarom laat Hij me nu zo zwemmen, waarom zorgt Hij er niet voor dat er betere inzichten komen. Ik ben dolblij met mijn vrije wil waarvan de kerk zegt dat die ons door God gegeven is en wat volgens hen de reden is dat niet alles ‘goed’ is, maar ik vervloek die vrije wil soms ook. Ik zou zo graag willen dat iedereen ziet dat homoseksualiteit of wat voor anders dan gemiddeld zijn dan ook prima is en men daar ook naar handelt, dat mensen om wat voor reden dan ook niet buitengesloten dienen te worden, niet om wie ze zijn. Maar ik kan de Roomse kerk niet veranderen en me er ook niet meer mee verenigen. Het doet pijn een thuis kwijt te zijn, maar ik hoop dat ik na deze keuze weer meer thuis kan komen bij mijzelf.