Mijn leven op z’n kop
Vroeger wilde ik altijd juf worden, ik kan me niet herinneren ooit iets anders gewild te hebben. Daarom begon ik aan de Pabo toen ik net 17 was, maar dat is allemaal anders gelopen. Na een omweg heb ik mijzelf toch geschoold tot docent, maar voor dierverzorging. 
(Deze foto is van toen ik net de lerarenopleiding groenonderwijs begonnen was.)
Pas 2 jaar geleden heb ik dat vak voor het eerst gegeven, tussendoor wel biologie, wiskunde, rekenen, en NaSk (natuur- en scheikunde). Toen ook het vak waar ik eigenlijk voor gekozen had het niet bleek te zijn, althans het vak is leuk, maar de doelgroep past niet bij mij, ben ik gaan werken in ongeschoolde banen om er uiteindelijk achter te gaan komen wat ik nu echt wil.
Als begeleider op de taxi ging het juffenbloed toch weer stromen. Ik bleek hartstikke goed om te kunnen gaan met verstandelijk beperkte kinderen (had ik niet verwacht) en voelde steeds dat ik toch meer wilde dan deze baan en post bezorgen. Voor de afgelopen zomervakantie ben ik toen aan het zoeken gegaan naar de voor mij juiste weg om basisschooljuf te kunnen worden. Financieel kan ik niet weer studeren naast dit werk, de opleiding is te duur (omdat ik al een onderwijsopleiding heb) en stage mag geen werkplek zijn, dus dan volgt of tijd- of geldgebrek. Gelukkig is er vanwege het lerarentekort een subsidie mogelijk voor zij-instromers en dat traject zag ik wel zitten. Wel moet je dan eerst een schoolbestuur of stichting vinden die dit traject met je in wil. Die eerste gesprekken heb ik vorig schooljaar al gevoerd, maar er was voor mij helaas nog geen plek te vinden. Afgelopen dinsdag had ik weer een gesprek en vandaag kreeg ik uitslag, ze willen met mij verder. Dat wil zeggen dat ik bij ze aan het werk mag als ik door de selectieprocedure van de opleiding heen kom.
Die selectieprocedure is heel stevig. Ik moet gaan bewijzen, door middel van een portfolio, een gesprek, een rekentoets en een les die ik geef, dat ik geschikt ben om ‘onbevoegd’ voor de klas te staan (wat dan dus niet meer onbevoegd is). Ook moet ik laten zien dat ik in 2 jaar aan de eisen van een beginnend leerkracht voldoe en dan begint alles pas. Want daarna moet ik dus voor de klas en studeren. En hoe blij ik ook ben dat er een school achter me staat, die potentie in me ziet en het feit dat ik dus nu ‘juf’ kan gaan worden, het maakt me ook onzeker. Mijn leven gaat WEER heel erg veranderen. En je zou zeggen dat ik er ondertussen aan gewend raak, maar dat is dus niet zo. Het is spannend, ik ga vastigheid opgeven voor een nieuw avontuur, een lang gekoesterde droom, maar toch. Voor het zover is ga ik gelukkig eerst meelopen als stagiair om te ervaren of het echt goed blijft voelen en heb ik nog tot de zomer om aan de nieuwe situatie te gaan wennen in mijn hoofd, maar voor nu is het blijheid en gespannenheid tegelijk. En die gespannenheid is goed, dat betekent dat ik het niet zomaar even doe, maar er bewust mee bezig ben. Die spanning laat me ook voelen dat ik vertrouwen in mijzelf mag hebben en weer mag gaan leren. Ook fouten mag gaan maken, nog niet alles hoef te kunnen en daar oké mee zijn. En het zorgt er ook voor dat ik voor mijzelf aan het kiezen ben. Want maandag volgt eerst een gesprek om naar de arbeidsvoorwaarden te gaan kijken. Kunnen ze me genoeg bieden zodat het financieel ook kan, want zelf het hoofd boven water houden is natuurlijk een eerste vereiste (is voor die verzuipende katten wel zo fijn).
Maar na dit hele verhaal wil ik vooral dat blijft hangen dat ik heel blij ben dat ‘als ik later groot ben’ nu wel heel dichtbij aan het komen is en ik van dat feit alleen alweer aan het groeien ben. 
(En als ik dan deze foto uit 2012 terug zie dan denk ik, het zat er toch altijd al in…)