Ik zat er vandaag (en gisteren) even doorheen. Ik was kritisch en streng naar mijzelf en dat maakte niet dat ik me beter voelde. Dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik niets waard ben en niets kan draaide overuren. En nog steeds doet hij zijn best van zich te laten horen.
Ik sprak er met iemand over, want praten helpt. En er volgde een fijn gesprek waarin ik dit kon zeggen, maar ook vertelde dat ik aan het groeien ben, voor mijzelf op kom en dat het lastig vind dat ik niet altijd voel hoe goed het gaat in vergelijking met een jaar terug, laat staan 7 jaar terug.
Wat deze persoon voorstelde vond ik een geweldig idee. Ze gaf aan dat ik heel streng voor mijzelf ben, maar ook aan mijzelf mag laten zien dat ik goed op weg ben, al is het maar door een bloemetje voor mijzelf te halen. Een reminder dat ik mild naar mijzelf mag zijn, dat ik mag zien dat ik mijn best doe en dat dat goed genoeg is.
Nou de komende week heb ik die reminder. Ik hoop dat ik elke keer als ik deze bloemen zie ik kan bedenken dat ik lief mag zijn naar en voor mijzelf. Het stemmetje zal blijven, die is niet ineens weg, maar ik hoop dat dit helpt om ook andere dingen te zien en te horen.