Kippenvel

Wanneer je als eerste in je postjas gaat condoleren en de echtgenoot zichtbaar moet slikken. Dan krijg ik het ook moeilijk. Wanneer je na de dienst met je collega’s voor het postdepot in een rij staat en een laatste groet brengt aan de overledene en allemaal mensen in de rouwstoet zichtbaar ontroert zijn en duimen opsteken of knikken, dan heb ik kippenvel over mijn hele lijf en tranen in de ogen. Het mag, we hadden het allemaal moeilijk. Rust zacht lieve collega.

En daarna gaat het leven weer gewoon verder. Net als daarvoor bij de selectiedag van machinisten. Ik heb de presentatie bijgewoond om te kijken of het me nog enthousiast kon maken, maar het enige waar ik aan kon denken is hoe blij ik word van de kinderen in de taxi. Ik moet nog zo’n lang en onzeker traject door waarbij ik vrije dagen op moet nemen en zelf alle reiskosten moet betalen, dat ik na de presentatie naar de mensen van Consolid ben toegelopen. Ik heb ze bedankt en gezegd dat ik weet dat het hier stopt. Als ik nog bij de Mc gewerkt had was ik doorgegaan, omdat machinist een goede baan is en ik die kans wilde grijpen, maar er is eerder iets fantastisch op mijn pad gekomen. Dus over 1,5 week stap ik weer vol plezier de taxibus in. Morgen in de trein, maar dan gewoon lekker achterin waar ik onder de mensen ben en niet in mijn eentje aan het roer sta.