Vandaag is zo’n dag. Ik voel me vandaag zo verbonden met Edward dat ik begonnen ben hem te tutoyeren. Meneer Murphy klinkt zo afstandelijk als je de hele dag met hem optrekt. En dat was echt niet mijn keuze, want zijn wet staat me totaal niet aan.
Het begon vanmorgen toen ik terug kwam van de taxi, tot dan toe ging alles goed, maar toen kwam ik erachter dat ik mijn elektrische fiets vergeten was op te laden. Stom, maar ergens ook begrijpelijk. Ik ben er nog niet aan gewend en normaal gesproken zou ik hem gewoon elke dag gaan opladen, maar dat mocht niet want dat zou slecht zijn voor de accu en zo ben ik het vergeten. Heel lastig. Toen kwam de keuze, ga ik de gok wagen met 1 blokje, of ga ik op de oude fiets. Ik heb het geprobeerd en tot Nijland ging het goed, maar daarna moest ik het zelf doen en dat is op een elektrische fiets extra zwaar. Best jammer met deze warmte.
Tijdens de rit ging er nog meer mis. Mijn standaard brak af. Gelukkig heeft de fietsenmaker hem gratis gemaakt. Toen ik daar weg wilde fietsen bleek mijn ketting eraf te zijn. Dus kwam de fietsenmaker weer te hulp en heeft hij de ketting er ook weer opgezet en deze strak gemaakt. Daarna heb ik de oude fiets gepakt en de andere twee wijken bezorgt.
Tussendoor had ik nog wat communicatiegedoe via WhatsApp, maar dat is gelukkig goed uitgesproken.
Toen dacht ik dat het wel klaar zou zijn, maar het tegendeel bleek waar. Tijdens de tweede taxirit ging het ook nog eens mis. Ik wilde een vader helpen die zijn dochter aan het troosten was door de deur voor hem open te doen. Hij had de sleutel erin zitten, dus ik draai hem om, buigt hij zo om en breekt hij af. Ik voelde me zo schuldig. Niet dat ik het expres deed, maar iets van een ander stuk maken is gewoon heel vervelend. Ik heb mijn excuses maar aangeboden en gezegd dat ik de kosten voor een nieuwe sleutel wel zou betalen. Hopelijk is het daarmee klaar.
Nou daarna is er gelukkig niets meer fout gegaan. Edward is eindelijk vertrokken! We kregen nog een ijsje van de laatste moeder, wat heel erg welkom was. En nu zit ik thuis, te puffen, want voor het eerst vandaag heb ik last van de warmte. De hele dag ging het goed en viel het me mee, maar nu kom ik tot niets meer. Rustig aan dus maar. Wel merk ik dat ik trots op mijzelf ben. Dat ik ondanks alle tegenslag en warmte zo rustig ben gebleven, ik zal het maar niet mijn hoofd koel heb gehouden noemen. Nu genieten van fris drinken!
