Een heel raar iets overkomt me vanavond. Mensen die me goed kennen weten dat als er iets aan de hand is, dat ik dan altijd in de buurt ben en help. Ik merk dat soort dingen op en doe dan wat ik geleerd heb. Of het nou EHBO is of inbreken omdat de deur in het slot gevallen is, Mireille helpt. Vanavond ging dat mis… ik hoorde een sirene, ach die hoor ik zo vaak niets bijzonders, maar deze kwam steeds dichterbij en hield ineens op. Bleek voor mijn huis een persoon in nood te liggen, geen idee wat er was, maar aan de acties van de ambulanceverpleegkundige te zien mogelijk rug- of nekletsel na een aanrijding. Maar dat is dus gissen. De persoon is gelukkig met hulp zelf op de brancard geklommen, dus wat dat betreft lijkt het mee te vallen.
Maar wat me verbaasd is een gevoel dat me bekruipt, het gevoel niet nodig te zijn. Blijkbaar is het prima afgelopen zonder mij, dus ook als ik wel in de buurt ben hoef ik niet per se te helpen. En andere mensen kunnen dus ook helpen en doen dat ook. Ergens ben ik daar heel erg blij om, want ik kan niet overal zijn en de hele wereld redden, maar ergens had ik ook graag willen helpen, want dat geeft een lekker gevoel, nodig zijn en dienstbaar zijn en mensen in nood helpen.
Maar ik weet ook dat als je altijd maar helpt en daarmee bezig bent, mensen je andere kanten niet meer zien. Dat heb ik op kamp gehad als begeleider, dat het enige dat op mijn afscheidsbriefjes stond was dat ik zo goed kon EHBO-en, maar ik ben en kan natuurlijk meer dan dat. Dus eigenlijk ben ik heel blij met vanavond, het geeft rust, ik mag helpen wanneer ik iets opmerk en me nuttig kan maken, maar ik mag ook de boel de boel laten als er anderen zijn die dat al doen. Dan Kun je andere kanten van jezelf laten zien, zoals op mijn laatste kampbriefje…