Hormonen

Vanmorgen kreeg ik een mail van iemand van PostNL. Hij heeft mijn hondenbeet behandeld, niet letterlijk de wond, maar de papierwinkel eromheen. Hij vroeg me wanneer het was gebeurd. Dat raakte me zo, ik heb al zoveel tijd in die papierwinkel moeten stoppen, tijd die ik niet vergoed krijg en ik heb al lang een brief van de verzekering gehad dat ik nergens recht op heb, omdat ik geen litteken heb (de enorme angst telt blijkbaar niet). Ik was zo boos door de mail dat ik dat ook gewoon terug gemaild heb. Er is ergens een heel dossier van, maar blijkbaar moet ik de administratie doen. Tevens baal ik ervan dat niemand me even menselijk gevraagd heeft hoe het gaat zonder het aan een vragenlijst te koppelen. Niemand heeft vanuit PostNL, en ook de eigenaar van de hond niet, even echt oog voor mij gehad. Gelukkig een paar collega’s wel, maar ik had toch meer verwacht/gehoopt vanuit de organisatie zelf.

En op zo’n dag is het fijn dat je hormonen opspelen, het haalt de rem er vanaf en dat lucht dan weer op. Eigenlijk net een dag te laat, anders had ik gisteren die dief misschien ook wel durven aanspreken. Die hormonen zijn dit keer trouwens wel wat enger. Ik ga straks de pil slikken en geen idee hoe ik daarop ga reageren, maar alles voor het onderzoek (en vooral het geld dat ik ermee kan gaan verdienen). Tevens ga ik ook wat nieuws uitproberen, in het thema beter voor de aarde en voor de portemonnee…

Geen tampons of maandverband meer, ik ben benieuwd hoe het gaat bevallen (maar dan zonder baby (Sandra))…

Gelukkig waren er ook leuke dingen vandaag, met als toppunt mijn favoriete achterneefje tegenkomen terwijl je denkt dat hij aan de andere kant van de Atlantische Oceaan is. Hij zag er goed uit en komt nog afscheid nemen voor hij voor heel lang vertrekt. Ik ga hem missen, maar ben heel blij voor hem dat hij zo’n fantastische kans heeft gekregen om te werken in Amerika.