Gevallen

Tijdens mijn postronde in Nijland ging het mis, ik ging door mijn enkel en belandde op de grond, de post over de wereld. In een snelle reactie wilde ik de post pakken voor het wegwaaide, maar mijn enkel kon geen gewicht handelen. Dus raapte ik zittend op de grond de post bij elkaar en gaf ik mijn enkel even rust. Wel bijzonder dat er niemand kwam, dat er juist op dat moment ook niemand langs kwam, maar goed. Gelukkig kon ik na enige tijd weer staan en ben ik voorzichtig lopend verder gegaan. Ik ga wel vaker door mijn enkel en dan kan ik altijd direct weer verder, maar deze keer voelde het al anders. Het lopen bleef pijnlijk, maar het ging. Ook mijn hand bleef schrijnen, want daarmee had ik mijzelf opgevangen bij de val.

Nu zit ik thuis, heb ik na de val nog een complete postronde gelopen en de taxirit gedaan. De pijn blijft, dus ik heb mijn been nu maar omhoog. Als hij ligt is het prima, maar zodra ik hem beweeg of erop sta dan voel ik ongemak. Pijn is een groot woord, maar het voelt zeker niet lekker. Ik hoop dat het morgen weer over is, maar we zullen zien. Vanavond in ieder geval maar rustig aan.