De hele dag denk ik al dat ik weer wat moet schrijven, maar ik vind alles niet goed genoeg. Niet dat ik weer aan het klussen ben geslagen, niet wat er allemaal omgaat in mijn hoofd, dus ik laat het er weer bij. Tot ik het huis uit loop vanavond en gekerm hoor. Overduidelijk een kat in nood en dan is er maar 1 optie, zoeken en helpen.
De buurvrouw hoort het ook en gaat mee zoeken, haar ene kat komt al snel aangerend, de andere niet, dus zal Dikkie wel in de problemen zitten. We zien haar niet, maar haar gegil komt uit de bosjes vlak naast de sloot. De waterlijn van die sloot is ruim een meter lager dan de walbeschoeiing, dus daar zal zij niet bij op weten te komen als zij in de sloot ligt.
Op gehoor zoek ik naar Dikkie, zaklamp op de telefoon aan (het is bijna 20 uur en al behoorlijk donker) en speuren. Op een gegeven moment hoor ik dat ik vlak boven haar moet zitten, maar ik zie niets. Dichte bosjes belemmeren het zicht op de sloot. Ik ga op mijn buik liggen onder de takken door en zoek met de telefoon in mijn linkerhand schijnend en mijn rechterhand takken aan de kant duwend naar Dikkie. De buurvrouw houdt mijn enkels vast, zodat ik de sloot niet inval, ik ben eigenlijk te klein, maar zo kan ik er toch bij. Op een gegeven moment zie ik haar en grijp ik een stuk vel, ik trek Dikkie omhoog en geef met mijn linkerhand de telefoon naar achteren zodat die niet in het water valt. Dikkie zit verstrikt in de takken van de struiken en met 2 handen vrij lukt het me haar eruit te bevrijden en aan haar eigenaar te overhandigen. Compleet verzopen, alles nat, maar Dikkie leeft nog en moet nu onder de douche. In 5 minuten is het klusje geklaard, heb ik mijn handen weer gewassen en ben ik opnieuw onderweg naar mijn afspraak, maar met een heel ander gevoel dan ik eerst had!
(Helaas heb ik geen foto van de natte Dikkie, maar ik heb vorige week met mooi weer deze gemaakt van Dikkie, die moet het gebrek dan maar goedmaken.)