Naar aanleiding van de reanimatie van gisteren heb ik nog even met de politie gebeld. Wanneer zij iets horen over de afloop zullen ze mij ook inlichten, maar de kans is klein vanwege de privacywetgeving.
Met mij gaat het naar omstandigheden goed. Ik ben moe, omdat mijn longen een flinke oplawaai gehad hebben. Mijn conditie is niet zo best en door het snelle fietsen in de kou heb ik erg last van hoesten. Ach, het was het sowieso waard, maar is nu even vervelend. (Misschien toch maar eens kijken of ik wat aan mijn conditie kan gaan doen.)
Verder heb ik me gedeisd gehouden. Ik heb gisteren voor ik aan het werk ging bij de managers aangegeven wat er aan de hand was, zodat als ik even overprikkeld was ze ervan zouden weten. Dit is niet gebeurd, maar het was fijn dat ze zo begripvol reageerden. Het applaus dat ik kreeg van een collega vond ik lastig. Ik snap dat mensen het knap vinden, maar voor mij is het ‘gewoon’. Ik moet er niet aan denken me niet in te zetten voor dit soort dingen. Elkaar helpen waar je kunt is voor mij de normaalste zaak van de wereld en vooral wanneer het om leven en dood gaat. Maar voor sommige mensen is dit blijkbaar niet zo vanzelfsprekend als dat het voor mij is. En dan is het toch ook wel fijn dat er aandacht voor is, maar tegelijk is het ook ongemakkelijk. Maar de intentie was puur uit liefde en die voel ik zeker. Ik ben ook nog 2,5 uur eerder naar huis gegaan, het was rustig en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt.
Vandaag heb ik ook goed voor mijzelf gezorgd door me extra warm aan te kleden. De longen hebben al een klap gehad en ik wil niet ziek worden, dus voorzichtig. Vanavond wilde ik eigenlijk naar de kerk in Lekkum, maar ik denk niet dat ik ga. Ik denk dat ik extra rust pak. Wel lastig, want het is maar 1x in de maand en volgende maand ben ik op vakantie. Maar ik leef nog lang genoeg om er daarna weer verder te gaan voelen, als ik tenminste goed op mijzelf blijf passen. Dus dat doe ik dan maar door niet te gaan, morgen gewoon naar mijn ‘eigen’ kerk.