Er zijn dingen die je niet deelt, niet openbaar. Ik ben redelijk open in wat ik doe, denk en vind, maar ook ik heb grenzen. Nou ja, ik weet niet of ik die grenzen heb, of zo verstandig ben die grenzen niet over te gaan, omdat anderen ze trekken.
Eigenlijk baal ik daar wel eens van, dat alles wat je doet en zegt consequenties kan hebben, omdat een ander er eventueel wat van vindt. Maar ik weet ook dat het bij mij net zo werkt. Als ik het niet eens ben met iemands keuzes dan hou ik afstand en heeft dat effect op onze relatie en alles wat daaruit voort kan komen.
Zo kunnen dingen die ik schrijf gelezen worden door potentiële werkgevers die het afkeuren, waardoor ik geen baan krijg. Zou kunnen. Zo zorgt een gezichtspiercing ervoor dat ik je wegklik bij Tinder, omdat ik dat niet snap, hoe je je gezicht zo kunt ontsieren. Ik hou je niet tegen, kan ook wel vrienden zijn, maar een relatie zie ik niet gebeuren, ik zie alleen maar die piercing en niet meer de rest van het gezicht. Terwijl ik juist op gezichten val. Zo’n zelfverzekerde blik in de ogen van een vrouw, liefst één met een paar kraaienpootjes, die zijn zo verdomd sexy.
Maar terug naar grenzen. Ik zeg dus veel en niet alles. Vandaag is zo’n dag dat ik bezig ben met dingen in mijn hoofd waarvan ik weet dat ze niet per se algemeen geaccepteerd worden. Wat ik dan moet bloggen, nou ja, dit/dat dus. En wat mensen daar dan bij bedenken zit helemaal in hun eigen hoofd!