In de vorige blog schreef ik dat ik het moeilijk had, maar mijzelf weer wat heb herpakt. Gelukkig zet dat door. Niet alleen door mijzelf, maar ook door een aantal mensen om me heen. Ik denk dat de crux van het depressieve gevoel dat ik had lag/ligt bij het gebrek aan eigenwaarde dat ik heb. Daar kan maar 1 iemand wat aan doen en dat ben ikzelf.
Eigenwaarde is niet afhankelijk van anderen, je kunt je wel beter voelen als anderen je laten weten dat je voor hem/haar belangrijk bent, maar eigenwaarde is zoals het woord al zegt van jezelf. Je moet het jezelf geven. En ik wil nog wel eens denken dat ik pas iets waard ben als anderen dat vinden. Maar iedereen is waardevol, ongeacht zijn gedrag. Je kunt je 18 uur per dag voor anderen inzetten zonder daarvoor iets terug te vragen, maar daardoor ben je niet waardevoller dan iemand die de hele dag op de bank zit te niksen. Je gedrag levert misschien meer op voor de maatschappij, maar als persoon ben je niet meer waard. En dat moest ik weer even lezen/horen. Dat ongeacht wat ik doe, ik een waardevol persoon ben en ik dus van mijzelf mag houden.
Dat besef begon dus weer door te dringen en dat tezamen met de opdracht van mijn haptotherapeute om bij elk contact dat ik heb stil te staan en het binnen te laten komen, zorgt dat ik me echt weer stukken beter voel. Genieten van de mevrouw die dolgelukkig zwaait als ik haar de post weer breng. Intens gelukkig zijn iemand voor het eerst zichzelf te zien zijn in plaats van verlegen in mijn buurt. Heel veel plezier beleven aan een avond samen zijn met vrienden en even geen zorgen voelen. En uitkijken naar vanmiddag waarin we een poging gaan wagen met vriendinnen een spel te spelen via beeldbellen. Geen idee hoe het spel gaat verlopen, maar gezellig gaat het vast worden.
En dan krijg ik gister, zonder dat mijn buurvrouw precies wist wat er in mijn hoofd speelde, dit…
…wonderlijk hoe alles soms samen lijkt te vallen. En ook al haal ik mijn waarde nog veel uit wat anderen van me vinden, mijn hoofd weet nu hoe het zit, nu nog leren ervaren dat ik oké ben, wat ik ook doe.