Een jaar verschil

Vandaag zie ik een herinnering op Facebook. Ik stond vorig jaar in de Metro en vertelde dat ik me niet weg laat jagen uit de kerk, dat de parochie daarvoor teveel als familie voelt. Dat het de nare dingen die ik voel bij het grotere geheel genoeg verzacht. Bijvoorbeeld mijn geaardheid, wat natuurlijk erg ingewikkeld is binnen de Rooms-katholieke kerk.

Vandaag een jaar later sta ik er heel anders in. Ik ga nauwelijks nog naar de kerk de laatste tijd en heb vanavond aan mijn mede-redactieleden van het parochieblad verteld dat ik ga stoppen als hoofdredacteur. Ik merk dat ik er steeds minder tijd voor heb, maar ik voel me vooral ook niet op mijn plek, omdat ik zo worstel. Hoe kan ik dan positief blijven schrijven, dat lukt steeds minder goed. Een pittige keuze, want ik heb dit 5 jaar lang met veel plezier gedaan, maar het is op.

Mijn geloof veranderd niet, maar of de Kerk en ik hieruit gaan komen, dat weet ik niet. Op dit moment denk ik van niet, maar ik laat alle ruimte en blijf zoeken. Ik hoop op de hemel, maar geloof dat ons leven hier op aarde bedoeld is om elkaar en onszelf lief te hebben, ongeacht kleur, geslacht, religie of wat dan ook. En ik denk dat ik daar goed mee bezig ben…