Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik mijn matras naar Hilversum bracht.
Ik had daar een nieuw huis, daar had ik al tijden naar toegeleefd en nu was het zover. Ik had het moeilijk, want de dag ervoor bracht ik mijn twee liefste katten naar mijn oom en tante in Amsterdam en die ochtend moest ik ze daar achterlaten. Veel emoties dus.
Ik heb daar in Hilversum bij Casella een goede tijd gehad. Ik heb veel geleerd, vooral over mijzelf. Bij samenleven zijn er strubbelingen, die overwinnen geeft groei. Die groei heb ik zeker gemerkt. De eerste tijd voelde het echt als thuis, ik aarde er goed, in Casella, maar ook in Hilversum. Toch werd dat gedurende de tijd minder. Ik voelde me steeds minder mijzelf. Mijn impulsieve kant voelde zich beperkt, ik had moeite met sommige keuzes en ik voelde me minder betrokken bij het stiltecentrum voor jongeren als dat ik had verwacht. Dit allemaal zorgde ervoor dat ik besloot een nieuwe woning te gaan zoeken. Het huis dat ik nog had was verhuurd en voelde ook niet meer als thuis. Dat proces ging heel snel en zo woon ik nu alweer 5 maanden in Bolsward.
Ik kijk positief terug op de tijd in Hilversum, maar het is ook wel lastig soms. Ik ben 7 maanden weggeweest en in die tijd heb ik nauwelijks bezoek gehad. Mensen pakken nu de draad gewoon weer op, maar het heeft wat gedaan met mij. Vooral omdat vooraf zoveel mensen aangaven langs te zullen komen. Ik snap dat afstand lastig is, merk het zelf ook naar vrienden die ver weg wonen. Maar toch.
Vandaag was ook raar, want er kwamen twee mensen aan me vragen of ik terug was. Ik ben ze beide regelmatig in de stad tegengekomen, althans ik heb ze gezien, zij mij blijkbaar niet. Maar het blijft raar.
Maar afsluitend ben ik vooral blij met alles. Ik heb een prachtig nieuw thuis, nou ja, het wordt steeds prachtiger. Vanmiddag voelde ik ook het samenzijn wat ik zo zoek. Die buren van mij zijn gewoonweg fantastisch. Een praatje, oog voor elkaar hebben en een buurman die me enorm heeft laten lachen. Dankbaar!