Zoals verwacht heb ik smurfenknieën en pijn in mijn rug, maar het gebroken ego is gefixt door 10 uur slaap. Dit was een goede keuze, me ziek melden, hoe lastig ook, want ik wil nooit toegeven dat ik iets niet kan. Vandaag een hele rustige dag, ook niet naar de kerk geweest (dat doe ik morgenavond wel weer).
En doordat ik niets gedaan heb vandaag heb ik ook niets te vertellen. Maar door niks te doen kun je wel veel ontdekken, zo kwam ik erachter dat ik vanuit mijn zitje in het raam het stadhuis kan zien. Misschien heb ik het vaker gezien, maar nu was ik me er voor het eerst bewust van. Even stilstaan is soms nodig om de schoonheid van dingen weer te zien, maar ook om niet onderuit te gaan op gladde bruggetjes. 