Een soap is meestal een langlopend verhaal waar je steeds een deel van te zien krijgt. Maar in deze tijd waarin we niet weten wanneer alle beperkende maatregelen eindigen lijkt het mij heel fijn om een verhaal te kunnen lezen mét een eind. Toch noem ik het een soap, vanwege alle gekke wendingen in het verhaal.
Mijn ouders waren op vakantie in de Verenigde Staten toen Trump vanwege de coronacrisis de inkomende vluchten wilde beperken. Omdat nog maar de vraag was of luchtvaartmaatschappijen er dan wel heen zouden gaan vliegen zijn ze naar het vliegveld gegaan en hebben ze bij de balie van KLM gevraagd wat ze het beste konden doen. Het antwoord was dat als ze er zeker van wilden zijn snel terug te keren (en niet pas over een maand) dan die dag al te gaan vliegen. Dus zo besloten ze. Er was alleen een kink in de kabel. Ze hadden een trip naar 2 verschillende steden. Eerst Las Vegas, toen een tussentripje naar San Francisco en daarna zouden ze weer naar Las Vegas gaan. Daar hadden ze dus ook de grote koffer bij het hotel achtergelaten. Echter moesten ze nu vanuit San Francisco terugvliegen, zonder de koffer.
Ze besloten, toen het daar niet lukte dingen te regelen, om het thuis verder op te lossen. Dat probeerde mijn vader eerst zelf, maar het wilde maar niet lukken. Toen ben ik voor ze aan de slag gegaan. Mijn Engels is net wat beter, ik werk bij de post, dus weet een beetje hoe dingen gaan en ik ben gewoon een bijtertje, dus ik had alle vertrouwen dat de koffer weer snel hier zou zijn. Zoals jullie in de titel al konden lezen was dat vertrouwen niet terecht.
Op 16 maart begon ik aan de uitdaging. Zoeken op internet bij FedEx en UPS. Na een eerste rolberoerte van de prijs (voor hetzelfde geld vlieg ik die kant op, maar ja, dat kan dus niet) ben ik nog even verder gaan zoeken en bleek USPS (de Amerikaanse PostNL) een stuk goedkoper. Daar wilde ik de boel bij regelen, maar op één of andere vreemde manier accepteerden ze de creditcard niet, omdat deze uit Nederland kwam en het pakketje vanuit Amerika werd verzonden. Dus helaas. Wel kreeg mijn vader goed nieuws, de reisverzekering leek het te dekken, dus kon ik weer bij FedEx proberen.
Bij FedEx lukte het online ook niet, maar ze hadden een geweldige dame bij de klantenservice die zelfs na sluitingstijd met mij aan de lijn bleef om het voor elkaar te krijgen en uiteindelijk lukte het. We waren al een week verder, maar er leek eindelijk schot in de zaak. Ik had de documenten die ik naar het hotel kon mailen, zodat hij de volgende dag opgepikt kon worden.
Vanaf de 16e had ik al een paar keer met het hotel gebeld. Eerst om te kijken of de koffer er nog was en tussendoor om dingen af te stemmen. De 24e kon ik ze bellen voor de verzending. FedEx gaf aan dat er geen vloeistoffen in de koffer mochten zitten en ik wist dat die er wel in zaten. De bellman Steve hielp me geweldig, maar gaf aan niet in de koffer te mogen. Hij zou het doorzetten naar security. Marvin, de director of security belde na zijn lunch (mijn bedtijd) terug, hij wilde helpen en ging alle parfum/deo/etc. verwijderen. Ik mocht hem ook de documenten mailen dan zou hij die erop plakken. Topvent! Ik had bij FedEx geregeld dat zij de koffer op zouden halen, dus alles leek nu in kannen en kruiken.
De volgende dag kreeg ik van Marvin een mail dat de koffer was opgepikt, top! Ook bij FedEx kon ik dat zien. Alleen kreeg ik al snel een melding dat hij retour afzender ging. Ik in paniek, dat was absoluut niet de bedoeling. De volgende ochtend meteen gebeld en gelukkig hielp Max van FedEx NL me hartstikke goed. Het bleek dat op mysterieuze wijze de adressen van verzender en ontvanger waren omgedraaid. Hij heeft de retourzending gelijk stop gezet en een nieuw label geregeld. Dat duurde wel even, ik moest ook nieuwe douanedocumenten maken, maar op 30 maart ging hij weer in het proces.
De eerste dag verhuisde de koffer naar Memphis, de tweede dag naar Newark. Beide keren een mooi stapje dichterbij en ik was opgelucht dat het nu eindelijk goed leek te komen. Op donderdag 2 april zag ik dat hij vertrok uit Newark. Waarheen was een raadsel. ‘s Avonds ging ik even kijken of er misschien een vlucht van FedEx vertrokken was deze kant op en dat wat het dichtst in de buurt kwam was Parijs. Op het moment dat ik keek was hij net geland en zo’n 5 minuten later kreeg ik al bericht van FedEx dat mijn pakketje in Parijs was aangekomen. Leuk, dat ik goed gegokt had. Toen echter ging het weer mis, want ik kreeg de volgende dag een melding dat het pakket niet verder kon. Het bleek dat er met de hele zending problemen waren zei de servicemedewerker, dus hoop blijven houden. Elke dag weer kijken en elke dag stond hij nog gewoon in Parijs.
Vanmorgen liep ik de post in Nijland en zag ik een FedEx vrachtwagen rijden. Ik moest erom lachen, ze rijden dus nog wel dacht ik. Nog geen half uur later kreeg ik een appje…
…van mijn moeder. Hij was er! Vanmorgen heb ik nog gekeken en stond er dat hij nog in Parijs was. Om 12 uur is hij afgeleverd bij mijn ouders en blijkbaar zat hij dus in de vrachtwagen die ik zag. Zo grappig! Ik ben zo blij dat na ruim 3 weken de koffer hier weer is. Dat ik niet meer een paar keer per dag hoef te checken waar hij is en of er problemen mee zijn. Maar vooral ben ik blij dat mijn moeder nu weer lekker kan lopen mét steunzolen. Dat ze hun spullen weer hebben en alles klaar is. Hopelijk kunnen ze een volgende keer van hun héle vakantie genieten.