Tja en dan kom je binnen, terwijl je meedoet aan een vrouwenstudie, en kom je tussen de mannen terecht. Nou ja, ik had mazzel, ik werd op een tussenbed geplaatst tussen twee vrouwen. Er is ruimtetekort en daarom liggen we als sardientjes op de zalen. Mijn kamer is een nis met drie bedden en gordijntjes, geen kamerdeur. Het is prima, het is eerst maar één nachtje.
Na een korte nacht, laat slapen en vroeg wakker, worden we om half 7 vanmorgen met z’n veertienen in taxi’s geduwd en rijden we naar het Martiniziekenhuis voor onze echo’s. Ik besluit als laatste te gaan, geen idee waarom. Ik heb links 3 en rechts 4 follikels en de grootste aan beide kanten zijn 9mm.
Ze moeten 10 zijn, dus dat valt me nog mee, al zegt het helemaal niets. De reis in de taxi’s maken de dames elkaar best wel gek met vergelijken van getallen. Sommigen hebben al 3x achter elkaar 9mm, sommige follikels krimpen, allemaal nare verhalen. De andere dames die vandaag voor het eerst zijn hebben iets kleiner dan ik, maar zoals ik al zei, het zegt dus allemaal niets.
Het betekent wel dat ik niet blijf, omdat ze 10mm moeten zijn. Dit kan zaterdag al zo zijn (vrijdagavond overnacht ik er weer en dan zaterdagmorgen weer de meting), maar kan ook nog een tijd op zich laten wachten. We gaan het zien. Wat ik in ieder geval ontdekt heb is dat ik los moet gaan laten, omdat ik nergens invloed op heb, alles hectisch verloopt en me druk maken toch niet helpt. Het ontbijt was lang wachten en ik had zo’n honger. Daarna moest ik op bed gaan liggen voor de bloeddrukmeting, 5 minuten plat liggen. Dat werden er 20, want eerst moest er nog van alles. Nou daar lig je dan.
Nu zit ik in de trein naar Leeuwarden en dan nog even in de bus naar huis. En wat ik dan ga doen? Even over de markt, en dan slapen, want ik ben hartstikke moe van de indrukken, het loslaten en de korte nacht.