Vanmorgen fietste ik Bolsward uit, op weg naar mijn postroute in Nijland. Ik voelde me zo thuis, er is maar weinig voor nodig. Het zijn twee geuren samen, vers gebrande koffie en industrieel wasmiddel. Noordelijk van Bolsward staan namelijk een koffiefabriek en de ik denk grootste wasserette van Nederland. Die geur samen is thuis zijn, maar ik geniet ook al als ik één van de twee ruik. Het is dus maar net hoe de wind staat, maar jullie snappen dus dat ik van noorderwind houd.
Eigenlijk wel grappig, want ik hou helemaal niet van koffie, verschrikkelijk vind ik die smaak. Mijn beste vriendin wilde me enige tijd geleden ijskoffie geven. Zij lust ook geen koffie, maar is helemaal weg van ijskoffie. Ik zag het niet zitten, vind mokkataart ook vies, maar durfde wel een slok te wagen. Nou, ik had gelijk, ik lust dat gewoon echt niet. Lief geprobeerd, maar ik neem wel cola als ik cafeïne nodig heb.
Maar terug naar de geur van thuis. Ik heb er nog twee. Eén is de geur van zolder, houterig muffig. Die is ook zo lekker en doet me denken aan de leuke momenten vroeger op de overladen zolder van mijn ouders, dat was altijd een soort schattenjacht. De andere is mijn eigen geur, maar dan over datum. Ik heb zo’n slaapdoekje en als die vies gaat ruiken dan ga ik ervan genieten. Tuurlijk niet te ranzig, dan moet hij de was in, maar zo op het randje, heerlijk vind ik dat. Ik ben benieuwd of anderen ook zo’n geur hebben.