En dan wil ik natuurlijk heel graag mijn ervaring delen. Dat waar ik zo verschrikkelijk tegenop zag. Hoe ze me ook geruststelden (en dat hielp echt), het bleef een angstig gebeuren. Mijn overbuurvrouw en ik moesten beide gedoseerd worden. Zij mag steeds alles 5 minuten voor mij. De arts en verpleegkundige die wel weten wat we toegediend krijgen waren dus eerst bij haar en gingen daarna naar mij. Ik kon dus al even meehoren hoe het zou gaan.
De coördinator had me van tevoren gezegd dat er de tijd voor me genomen zou worden en de arts beloofde vlak voor die tijd ook nog eens alles te zeggen wat hij ging doen. Toen het zover was bleek hij echter nog maar heel krap tijd te hebben (1 minuut), blijkbaar komt het echt op de seconde precies. Hij zei wel wat hij deed, maar ik miste de rust. De emoties waren heftig voor me, tranen stonden hoog. Ik was echt heel bang. Waarvoor? Geen idee, maar wel erg bang. Ze lijken er weinig van te snappen, denken allemaal dat het angst voor pijn is, maar dat is het absoluut niet. Ik kan heel veel pijn hebben.
De tijd erna was ik nog erg wiebelig in mijn hoofd, puur van de angst. Steeds denken aan wat er gebeurd is en dan de emotie weer voelen, herinneringen aan toen en nu. Ook was ik daarna erg druk en veel grapjes makend, om dat gevoel maar te verbloemen. Al wil ik het er ook gewoon laten zijn.
Ik had gehoopt een hoop afleiding te krijgen daarna, dat kwam alleen pas toen ik ging FaceTimen met Ilse. Toen kwam de rust weer terug en daar was en ben ik heel blij mee. Die kleine meiden van haar zijn voor mij een soort kalmeringsmiddel. Ze maken me zo blij. En ook het praten met een vriendin helpt natuurlijk goed. Daarna kwam een deel van de groep bij ons zitten en hebben we het erg gezellig gemaakt. Ook dat was fijn.
Vannacht moest er steeds bloed afgenomen worden uit mijn kraantje.
Om 0.00 uur sliep ik nog net niet, om 2.00 uur werd ik wakker gemaakt en om 6.00 uur was ik zelf al weer wakker. Een kort nachtje dus, maar dat probeer ik vandaag overdag wel weer in te halen. Ze maakten wel veel herrie bij het prikken, ze waren met z’n tweeën en praatten bijna gewoon, dat was wel vervelend. Eén van de twee liep nog tegen een metalen kast op. Hopelijk is dat komende nacht minder.
Nou ja, de eerste nacht overleefd, geblinddoekt hoef ik niet meer te worden en de bloedafnames in de nacht zijn nog maar 1 nacht. Na die nacht mag mijn kraantje ook weer uit me. Dan is het vanaf nu wachten op mijn eisprong en twee dagen erna mag ik weer naar huis. Nog even volhouden dus. Mijn follikel is nu 20mm, volgens de arts schiet hij erg op en is hij bijna net zo groot als mijn eierstok, dus dat is veelbelovend. Hopelijk kan ik snel naar huis.