Na een fijne tweede stagedag (waarover in een volgende blog vast meer) ging ik even langs mijn ouders. Het was gezellig en ik werd even om hulp gevraagd met betrekking tot een verlopen ov-chipkaart. Kleine moeite, saldo terugboeken en een nieuwe bestellen. Dat ging prima, tot ik ineens ontdekte een verkeerd e-mailadres te hebben gebruikt. Dat moest wel aangepast, anders komen de rekeningen niet binnen. Dus ik bellen. De wachttijd was lang, dus ik ben in de wacht naar huis gereden. Onderweg was ik eindelijk aan de beurt en vertelde ik eerlijk dat ik een pas voor mijn moeder besteld had, maar het verkeerde e-mailadres doorgegeven had, of dat aangepast kon worden. De vrouw was heel vriendelijk, zei dat het vaker gebeurde en geen probleem was. Ze moest alleen wel even mijn moeder aan de lijn hebben voor toestemming. Dat ging natuurlijk niet en ik gaf gelijk aan dat ze toch niet kon weten of het dan echt mijn moeder was. Dit beaamde ze, maar het moest toch. Ik was flabbergasted, na 15 minuten wachttijd moest ik gewoon weer opnieuw bellen, want ze weigerde verder te helpen, al gaf ze toe dat ik zo iemand op straat toestemming kon laten geven. 
Dus ik heb gelijk weer gebeld en na 10 minuten en ondertussen thuis zijnde werd er opgenomen door een man. Ik heb me maar voorgedaan als mijn moeder en zonder problemen werd het e-mailadres aangepast. Dan breekt toch je klomp? Gelukkig is het klaar, maar als ze zelf weten dat het nergens op slaat, waarom laat je het dan zo?