Body positivity
Deze week was de nieuwe LINDA. nogal in opspraak. De ene sprak vol lof over Linda in bikini op de cover, de ander dacht dat er gephotoshopt was. Maar het hele idee erachter, dat je als je zelf oké bent met je lijf, dit ook mag tonen, hoe het er ook uit ziet en wat een ander er ook van vindt, dat is natuurlijk mooi. En ik zeg expres als je er zelf oké mee bent, want als je graag wilt afvallen, omdat dit gezonder is, of andersom, wilt aankomen omdat dit gezonder is. Dan is dat ook helemaal oké. En als je er zelf niet oké mee bent, dan hoef je natuurlijk helemaal niets open en bloot te laten zien, laten we er nou ook niet een verplichting van gaan maken. Maar denk vooral aan wat je zelf fijn vindt en hou geen rekening met wat een ander ervan zou kunnen vinden.
In die week kwam er bij mij een herinnering op Facebook voorbij met deze foto:
De afgelopen jaren wordt me vaak gezegd dat ik vroeger ook wel heel mager was en dat vind ik heel vervelend. Want ik was dun, maar voelde me daar prima bij, het was wie ik was. Dat het nu anders is vind ik zelfs soms nog lastig, ik kan bijvoorbeeld nog steeds niet wennen aan dat ik geen platte buik meer heb. Maar deze foto kwam voorbij en ik schrok. Hij is van 8 jaar geleden, nog voor mijn amandeloperatie en daarna vlogen de kilo’s eraan. En voor het eerst dacht ik deze week, zo wil ik echt niet meer zijn. Ik wil er graag een paar kilo af op dit moment, gewoon omdat ik de laatste tijd veel te veel gegeten heb en ik me niet lekker voel in die te strakke broeken en geen nieuwe wil kopen, omdat ik dat niet nodig vind. 3 kilo ofzo, geen wereldschokkende hoeveelheid, maar gewoon, om weer even goed in mijn lijf te komen.
En ja, ik begrijp dus nu iets beter dat mensen zeggen dat ik wel erg mager was. Maar waarom moet dat gezegd? Ik was er oké mee, ik ben nu redelijk oké met hoe het nu is en daar heeft een ander toch niets mee te maken? Het is toch mijn lijf? Dat is hetzelfde als dat ik op straat gezegd hoor worden: ‘Moet je kijken, die is dik.’ of ‘Zo, die heeft een enorme voorgevel!’. Dat je het denkt, nou vooruit, ik denk ook wel eens wat, dat is nou eenmaal de aard van de mens, maar waarom zou je het zeggen? Wat bereik je daarmee? Voel je je dan beter over jezelf? Ben je eigenlijk ook heel onzeker en heb je het nodig om een ander af te kraken om jezelf wat meer waard te gaan vinden? Ik vind het maar triest allemaal.
En dan komt nu de hamvraag, ga ik dan ook in bikini op de foto om een statement te maken? Ten eerste heb ik geen bikini, die draag ik niet, omdat ik maar weinig boezem heb en ik me dan net een kind in bikini voel. Dus nee. En een andere foto waarop mijn lijf te zien is? Ja, prima.
Met kleren inderdaad. Zo kun je me in het dagelijks leven ook zien en dus ook op foto’s. Als je dichtbij me staat zou je soms wat meer kunnen zien, doordat ik met je naar de sauna ben geweest ofzo. Maar waarom nu ineens halfnaakt op een foto als ik dat normaal ook niet laat zien? Ik ben goed zoals ik ben, ook met kleren aan. Ik ben benieuwd wat jullie allemaal over jezelf en de body positivity hype vinden.