Zoals ik gisteren schreef ben ik naar een andere kerk geweest. Lastig is het voor me. Ik voel me heel erg thuis in de katholieke kerk van Bolsward, maar weet ook in mijn achterhoofd hoe er over homoseksualiteit (en vele andere zaken) gedacht wordt vanuit Rome. Moet ik dat dan maar laten, zoals zoveel mensen doen? Of moet ik mijn thuis inruilen voor een plek die organisatorisch en qua gedachtengoed beter bij mijn kijk op de mens, het geloof en het leven past. Heel veel mensen hoor ik het tegenwoordig zeggen, ik ben wél katholiek, maar heb niet veel met het Roomse. Waarom verzetten we er ons dan niet tegen, waarom niet een nieuwe reformatie. Een tijd terug ben ik nog geïnterviewd en zei ik ook dat ik niet tegen de kerk was, maar ik merk dat het verschuift. En vanmorgen krijg ik een bevestiging van mijn zoektocht. 
Ik heb het niet gelezen, kan ook nog niet, want het is nog niet openbaar gepubliceerd, maar de koppen liegen er niet om. Natuurlijk zullen de titels wel uit hun verband getrokken zijn, ik heb al begrepen dat het vooral gaat om homoseksuele priesters en andere geestelijken. Maar dat raakt me net zo diep. Ik snap niet waarom een priester niet mag trouwen en geen seks mag hebben. Het argument dat er dan minder ruimte voor God is, daar geloof ik niet in. Ik denk dat zo’n grote liefde voor een medemens juist getuigd van een grote liefde voor God. En of dat nou hetero- of homoseksueel is, dat is wat mij betreft gelijk. Ja, homoseksuelen zijn natuurlijk gezien niet vruchtbaar, maar bij vruchtbare mensen gaat het ook lang niet altijd goed. Kijk maar naar de hoeveelheid kinderen in de jeugdzorg.
Nou ik voel me in ieder geval bevestigd door dit nieuws in mijn zoektocht. Of ik een religie ga vinden die bij me past, dat weet ik niet. Op de vraag die ik van de week kreeg of ik wel eens sprak met God moest ik ook negatief antwoorden. Ik praat wel eens tegen Hem, maar heb nog nooit iets teruggehoord. Hoe het verder gaat, ik weet het niet. Ik ga zeker nog eens naar de kerk van gisteren en blijf kritisch zoeken. Zoals ik mijzelf ken, kritisch, maar ook betrokken, zoekende, het aangaan en van daaruit maar zien.
Hoi Mireille,
Zomaar even reageren op jouw blog. Vooral omdat ik toch ook veel min of meer hetzelfde heb ervaren zoals jij dat nu ook doet.
En ik snap dat het je steeds meer en meer bezighoudt.
Ik heb eens gezocht op Google, want bij mijn weten zal geen enkele kerk een huwelijk zegenen anders dan een huwelijk tussen man en vrouw.
Een uitzondering daarop is de Oud – katholieke kerk. En daar was je gisteren.
De Oud-Katholieke kerk heeft, zoals je natuurlijk wel al weet, in tegenstelling tot de ‘gewone’ Katholieke Kerk, een volledig accepterende houding ten opzichte van homoseksuelen.
Maar: de oud katholieken geloven niet dat Maria, de moeder van Jezus, de eerste plaats inneemt onder de heiligen. Ze geloven überhaupt niet in heiligen.
Ook geloven ze niet in de onbevlekte ontvangenis van Maria.
Kun je daarmee uit de voeten?
Zoals je wellicht gezien hebt vind je geen beelden in de kerk. Het kwam bij mij als kaal en zonder enige sfeer binnen.
Ik begrijp dat je je geaccepteerd wilt voelen en ergens bij wilt horen (?).
Maar het gaat er toch in de eerste plaats om te ontdekken dat er in jezelf liefde woont? Geen liefde zoals geboden van “ gij zult niet dit en je mag niet dat” maar liefde als zelfrealisatie.
Liefde die volop in jou, mij en in elk mens aanwezig is kan immers bedekt en/of gesmoord worden door verhalen, dogma’s en regeltjes.
Het is voor mij niet belangrijk of “ een kerk of geloof” mij accepteert. Ik kan me daar niet mee bezig houden. Let wel, dat was vroeger anders. Toen was dat het meest belangrijke in mijn leven. Ik deed er ook alles aan om dat voor elkaar te krijgen.
Maar daar voelde ik me toch niet echt gelukkig bij.
Ik kan nu blij zijn omdat ik mag zijn wie ik ben. Blij omdat ik in vrijheid mag denken en overwegen. Blij omdat ik niet de angst heb om niet geaccepteerd te worden.
Eigenlijk vind ik dat ik elke vorm van geloven moet loslaten. De leer van Jezus is belangrijk. De werkelijke leer.
En toch ga ik nog elke week naar de kerk. Ik ben en blijf christen. Ik vind het fijn er te zijn. Niet omdat ik erbij wil horen, maar omdat ik daar de rust vind om opnieuw het evangelie te horen. De uitleg en al wat nog meer aangereikt wordt te overdenken en daar mijn weg in te vinden. Ik ben best wel kritisch hoor.
Nou Mireille, jouw blog zette me aan het denken over hetgeen jou bezighoudt en wilde daar graag even op reageren.
Wat een lieve en mooie reactie!
Het stuk over heiligen klopt niet helemaal. Maria neemt ook bij hen een speciale plaats in, maar de twee nieuwe mariadogma’s accepteren ze inderdaad niet. Ze geloven niet dat Maria onbevlekt ontvangen is en daar heb ik ook altijd moeite mee gehad. Waarom zou de hele mensheid onder de erfzonde vallen en die ene vrouw ineens niet. Tevens geloven ze niet dat ze met lichaam en ziel is opgenomen in de hemel. Ook dat klinkt voor mij goed in de oren, want hoe kan een lichaam nou naar de hemel gaan?!
Wat betreft beelden in de kerk, die zijn er in sommige kerken wel en in sommige niet. In Lekkum sowieso niet, omdat ze kerken in een protestante kerk.
Het stuk over de liefde vind ik erg mooi en ik hoop dat ik daarin mag blijven groeien. Ik kan en wil echter niet bij een groep horen die ergens als regel heeft dat ik niet mag zijn wie ik ben. Net als dat ik ooit voor een school lesgaf waar homoseksualiteit niet bespreekbaar was. Wat voelde dat verkeerd. De meeste collega’s vonden het prima, maar openlijk erover spreken was niet mogelijk, omdat het tegen de denkwijze was school en bestuur inging. Dat zou ik nooit weer willen en dus ook niet in een kerk.
Ik zal zeker niet over één nacht ijs gaan en dit grondig uitzoeken en mijn gevoel hierin een grote rol geven. We zullen zien waar en wat dat me brengt.