Ik snap niets van bejaarden, of nou ja, sommige bejaarden. Bij een gebed zo snel gaan dat niemand je kan bijbenen. Alles gaat toch trager als je ouder wordt, waarom dan de rozenkrans op full-speed? Is dat compensatie voor alles wat niet meer vlot gaat, zoals lopen.
En als er stilte is, waarom dan fluisteren over kou? En als je bejaard bent dan wordt het gehoor vaak minder en dan versta je elkaar niet en dan ga je harder fluisteren, want als de buurvrouw het niet hoort dan kan de rest er ook geen last van hebben. En sowieso, het is fluisteren, dus dan is het niet erg, want dan doe je je best om stil te zijn. Werkt het zo in die hoofden? Ik begrijp het in ieder geval niet.
Maar het zal mijn vermoeidheid wel zijn dat ik het op dit moment niet zo goed kan hebben. Ik ben bekaf. Vanavond lekker in de rust en gelukkig ben ik alleen thuis en is de 2 minuten stilte straks echt stil!
Veel oudjes die gewend zijn de rozenkrans te bidden, bidden meditatief. Dat wil zeggen: het mond gebed doet het Onze Vader, wees gegroet etc, terwijl hun gedachten vaak het mysterie overwegen. Dat mond gebed is dus min of meer automatisch en gaat dan wat sneller. Dit gebed heeft zeker zijn waarde. Ieder mens vindt zijn eigen weg in het gebed.
Ik heb niets tegen de manier waarop ze dit doen, maar wel dat er geen ruimte wordt geboden voor andere snelheden. Ik was mijn gebed nog aan het bidden en dan begon de ‘voorganger’ alweer met de volgende. Gelukkig werd het beter toen ik mijn tempo duidelijk volhield. Maar het voelt niet lekker en ik ben dan meer bezig met de omgeving dan met het bidden. Dat vind ik een gemiste kans.