Op 27 juni 2018 begon ik deze website. Mijn eigen blog. Aangewakkerd door mijn tante. Nu, bijna 5 jaar verder, heb ik besloten ermee te stoppen. Betekent dat dat ik niet meer zal schrijven? Nee, dat nooit. Maar de site onderhouden kost best wat geld en dat kan ik beter besteden. Dus je zult mijn schrijfsels en belevenissen kunnen blijven lezen, maar niet meer hier. Ik zal Facebook waarschijnlijk weer gaan gebruiken of Instagram. En wie weet waar het allemaal nog meer terecht gaat komen.
Dank aan iedereen voor het lezen en de fijne reacties. Ik vond het geweldig om te doen en zal op een andere manier zeker doorgaan.
Een bucketlist heb ik niet, maar ik heb wel dingen in mijn hoofd waarvan ik bedacht heb dat ik dat graag eens zou doen. Zo ook zingen voor publiek, buiten wat ik met koor gedaan heb. Nu heb ik al eens solo en a capella gezongen in een soort theaterstuk, maar dat voelde toch ook als kerkelijk, omdat het een lokale Passion was. Maar karaoke leek me een heel goede manier om deze wens ten uitvoer te brengen.
Vandaag was het zover, er was een karaoke avond in mijn favoriete bar in Amsterdam en ik had dit weekend geen andere plannen. Dus ben ik eind van de middag op de trein gestapt. Na een reis, met gevoelens van angst en zin en gedachten dat ik gek was en superstoer, kwam ik bij de bar. Eerst een tijd alleen aan de bar gezeten en me ook maar wat moed ingedronken met een Malibu sinas. Het duurde even voor het opstartte, maar gelukkig waren er mensen die ook wilden (en kon ik even afkijken en ontdekken dat het niet perfect hoefde) en waren er twee Spaanse dames die me moed inspraken.
Mijn eerste nummer (ja, er kwam er nog één) was onbekend voor de mensen, maar is momenteel mijn lijflied. Het geeft weer hoe krachtig ik momenteel in het leven sta.
Er is helaas geen beeld en geluid van mij zingende, maar het ging fantastisch. Ik ging er helemaal in op en kreeg daarna applaus. Nadat sommige anderen nogmaals gingen, wilde ik ook nog wel een keer. Ik vroeg een van de Spaanse dames (waar ik ondertussen het heel gezellig mee had) om er foto’s van te maken. Want ondertussen had ik vol trots een vriendin bericht en die vroeg om beeldmateriaal. En eigenlijk wilde ik het zelf ook wel graag terug zien. De dame ging helemaal los en heeft foto’s en een video gemaakt (ik wist niet dat het tegelijk kon).
Ook hier ging ik vol in, maar kon ik in het begin de juiste toonhoogte niet vinden. Even voelde dat naar, maar ik ging stug door en vond best snel de goede. Heerlijk om hard mee te blèren bij weer zo’n krachtig nummer. En…ook al is het niet mijn zuiverste en beste performance, ik wil de hele wereld laten zien hoe lekker ik in mijn vel zit, hoe ik genoot én jullie mee laten genieten. Dus heb ik de video (let niet op de kwaliteit, en voorzichtig met je nek) op YouTube gezet. Enjoy!
Gisteren stond ik na een heerlijke dag op Station Zuid in Amsterdam om terug naar huis te gaan. Het was rond een uur of 22. Terwijl ik stond te wachten liep een man van middelbare leeftijd op een jonge vrouw af. Hij stelde een vraag en kreeg antwoord en daarna stapte hij weer van haar vandaan. Toen ze geen contact hadden zag ik hem naar haar schoudertasje kijken. Steeds kort. Even later liep hij weer op haar af, net te dichtbij voor als je elkaar niet kent. Hij startte het gesprek weer op en kwam heel amicaal over. Bij mij gingen alle alarmbellen af. Maar het was overduidelijk dat ze niets in de gaten had. Als het gesprek even stil viel dan zag ik hem weer vanuit zijn ooghoeken naar het tasje kijken.
Ik ging er wat dichterbij staan, om in te kunnen grijpen als ik iets zag gebeuren. Handen uit mijn zakken om zo snel mogelijk te kunnen zijn. Toen kwam de trein eraan en voelde het voor mij alsof dat zijn kans vergrootte. Dat is altijd zo’n moment waarop wat chaos ontstaat en dat helpt hem natuurlijk enorm. Ik zag dat ze een andere deur wilde pakken dan hij en van hem wegliep, maar hij paste zijn keuze aan en volgde haar. En toen kwam ik in actie. Ik duwde mijzelf tussen hem en haar in, hield mijn eigen spullen goed in de gaten en tikte haar op haar schouder. Ik waarschuwde haar dat hij haar tas de hele tijd in de gaten hield en je zag de schrik in haar ogen.
Ze ging net als ik in de eerste klas zitten en bedankte me hartelijk. Ook toen ik uitstapte sprak ze me nogmaals aan om me te bedanken. Of hij nu echt iets van plan was of niet, het leek er verdacht veel op. En ik ben blij dat er niets gebeurd is. Ik had dit nog nooit gezien, maar mijn gevoel was zo duidelijk. En ik voelde me zo zeker in wat ik deed.
Een vriendin van mij zei dat ik te gevaarlijk ben voor Amsterdam. Tja, misschien een beetje. Vooral voor mijzelf dan. Maar ik ga dit niet uit de weg. Natuurlijk zorg ik er wel voor dat ik het zo veilig mogelijk voor mijzelf houd. Het was hartstikke druk op het station, dus mensen genoeg om te helpen als het mis zou gaan.
Als iemand weet waar dit bord hangt…ik weet wel raad met beide😁.
