Er staat hier al iets van een half uur een vrouw voor de HEMA met kinderwagen en een jongetje van een jaar of 8. Ze telefoneert en het jochie verveelt zich stierlijk. Af en toe spreekt hij even tegen zijn moeder, kijkt boos, maakt vechtbewegingen, rent heen en weer, maar hij krijgt nauwelijks aandacht. Alleen af en toe een vermaning als moeder hem blijkbaar vervelend vindt.
Ik heb medelijden met dit kind. Natuurlijk moeten kinderen soms wachten en geduld leren hebben. Maar een half uur zo ongeveer genegeerd worden door je moeder, op straat, dat vind ik zielig.
Hoe ze dat had moeten oplossen volgens mij? Gewoon doorwandelen, zodat het jochie met iets bezig kan zijn. Minder lang bellen, of als het heel belangrijk is de jongen een taak geven. Ga jij alvast voor mamma dit halen, dan kan ik even bellen en help je mamma enorm.
Afgelopen weken word ik regelmatig gevraagd of ik ook kinderen wil. Nou dat antwoord is ‘nee’ tenzij een toekomstige partner het heel graag wil. Ik zie mijzelf dat gewoon niet doen. Mijn hele leven zal dan veranderen, alles moet je plannen. En die verantwoordelijkheid, nee, ik heb genoeg aan mijzelf. Als werk vind ik het heel leuk, maar 24/7, nee, dat laat ik heel graag aan anderen over.