Ik ging net even boodschappen doen en ben aangereden door Karen. Ik had net mijn brood gevonden toen ik Ilse, mijn beste vriendin, spotte. Daar ging ik natuurlijk even op af. Ze heeft zware weken (gehad) en ik heb haar gemist, dus heb ik nog meer behoefte om haar even te spreken (ook al had ik haar gisteren ook al gezien). We stonden netjes aan de kant toen ik opeens wat voelde aan mijn rechterbeen. Karen vond het niet nodig te vragen of ik even aan de kant wilde gaan, maar duwde gewoon met de kar tegen mijn voet en enkel. Toen ik daar wat van zei was ik volgens haar fout, ik had buiten moeten staan praten. Ilse en ik keken elkaar echt verbaasd aan, wat een naar mens. Aangezien alle nare vrouwen tegenwoordig Karen worden genoemd (naar gebruik in Engelstalige landen), doe ik daar nu ook maar aan mee.
Ik heb uiteraard het gesprek gewoon voortgezet. En gelukkig ben ik niet gewond naar huis gegaan. Het was trouwens wel een fijn idee dat er een ambulanceteam boodschappen aan het doen was, mocht de aanrijding naarder zijn geweest.
Ik begrijp best dat mensen prikkelbaar zijn, de Corona maakt het leven niet fijner. Maar fatsoensnormen zijn fijn en ik denk dat zij en ik ons allebei prettiger hadden gevoeld als ze het even gevraagd had. Dan had ik namelijk heel vriendelijk sorry tegen haar gezegd en was ik met een grote glimlach (die ze dan helaas niet kon zien door het mondkapje) verder aan de kant gegaan. Mijn idee, laten we niet verharden en aardig zijn voor elkaar. Iedereen heeft een reden om iets te doen of gewoon even niet nagedacht over de gevolgen voor een ander. (Ik had echt niet het idee in het pad te staan.) Als we aardig naar elkaar doen denk ik dat we er achter komen dat zeker 95% van de mensen het goed bedoelt.
